Kontrolsüz aşırı ilgi çocuğu baskı altına sokup pısırıklaştırır, güvensiz yapar; kimliksiz ve kişiliksiz hâle getirir... Zamanla çocuk, bu baskıdan kurtulmak için, kendini ispatlama zorunluluğu duyar. Bu çerçevede ev içi şiddete başvurur. Meselâ kendisinden küçük kardeşlerine fizikî güç uygular. Özellikle annesine isyan eder. Bunlarla yatışmadığı durumlarda evden kaçmayı dahi deneyebilir. Sokağı bir kurtuluş olarak görür...

Anne-baba ilgisizliği ise, çocuk tarafından sevgisizlik şeklinde algılanır. Bu da çocuğu başka sevgi kaynakları aramaya iter. Aile dışı ortamlara çeker... Çocuk gitgide sokağa sürüklenir...

Bir de duruma göre, çocuklarına bazen aşırı ilgi gösterirken, bazen tüm ilgi bağlarını kesen dengesizlikler var. Sevgiler dengesiz, hoşgörüler dengesiz, azarlar ve takdirler dengesizdir. Bazen çocuğu öve öve bitiremez, hemen arkasından yerin dibine batırırlar. İfrat ile tefrit arasında sürekli mekik dokurlar. Bu istikrarsızlık, sonunda çocuğun dengesini de bozar.