Şehitlik, Yeşilyurt ve güneyde olsa da,
Başka başka yerlerde bulunsa da, tenimiz..
Kalbi sevgiyle dolu, gönül insanlarının,
Aynı kaderi paylaşan ağaçlarıyız hepimiz..
Çam, Ihlamur, Akçaağaç fark etmez,
Tümünü sevsek bile,
Meyvelerden şeftali ve limona,
Esen yelde, Meltem’edir sevgimiz.
Çam ve Ihlamur Ağacı, kendi aralarında konuşuyorlardı. Ihlamur bir ara durgunlaştı. Anılarıyla sarmaş-dolaş olunca, hep böyle olurdu.
Yeniden Çam Ağacı’na döndü:
Sevenler en çok neye üzülüyor biliyor musun? dedi.
Neye?
Sevgiliye en son sözü söyleyemediğine..
Bu sözler üzerine, Çam Ağacı, acı acı tebessüm etti:
Ben en çok neye üzülüyorum biliyor musun? dedi.
Neye?
Bir cevap verilecek kadar bile değerimin olmadığına!.
Eğer sevgi ve aşk varsa, her şey dillenir. Dağlar, taşlar, Ağaçlar, kuşlar..
Esen rüzgâr bile, dile gelmekte gecikmez..
(Tanıtım Bülteninden)