İpek, annesiyle babasının doğum günü armağanı olan dürbünüyle kardeşi Gökhan’a bakıyordu. Dürbün, Gökhan’ın küçük yüzünü iyice yakınlaştırıyor, garip biçimde çarpıtıyor, ağzını, gözlerini birbirine karıştırıyordu. İpek güldü. Gökhan sabırsız:
Abla, bana da göster, dedi.
Peki. Dikkatli ol ama sakın dürbünü düşürme.
İki kardeş, dürbünle, bahçedeki ağaçları, yoldan geçen insanları, odadaki kitaplığı, masa başında çalışan anneleriyle babalarını izlediler uzun süre...