Bir Gün Köroğlu’nun atını çalmışlar. At da atmış hani. Çok kıymetli, çok akıllı yağız bir küheylanmış. Biçare Köroğlu, atını bulmak için diyar diyar dolaşmış. Nihayet İstanbul’da bir at pazarında kendi atını bulmuş. Satıcılar Köroğlu’nu tanımıyorlarmış. Köroğlu ata talip olmuş. “Hele bir bineyim ama“ demiş. “Bir bakalım bu küheylan rahat mıdır?“
Köroğlu’nu daha yanına varır varmaz, kokusundan tanımış olan hayvan, o üzerine biner binmez şimşek gibi koşup gözden kaybolmuş. Tozun dumanını ardından naralar atan satıcı, öfkesinden köpürmüş de köpürmüş. Etraftaki kalabalık arasından kulağı kesik bir ihtiyar; “Atı olan Üsküdar’ı geçti oğul“ demiş. “O, yiğit, bu kısrağın gerçek sahibi olan Köroğlu’nun ta kendisi idi.“
(Arka Kapak’tan)