“... Her şeyi, her hakikati biliyormuş gibi yaşayanların, hiçbir şeyi bilmediklerini gördükçe, insanlığımdan bile utanmaya başladığımı hissediyorum.
Medine’nin aydınlar arasında görünüp, eksik yanlarını idrak edemeyişi beni üzdü.
Bugün, içimde yiv yiv derinleşen duyguların ezici baskısı altında, perişan bir gönlüm var.
İçimdeki vefa borcunun sürüklediği his, acaba beni kendimden habersizce çeken bir sevdaya mı götürüyor?..“
Çaresiz, başıboş bir hayat... Yıllardır ihmal edilen insanlık ve yıkılan bir dünya... Romanlarında toplum gerçeğini tüm detaylarına inerek ele alan yazar, bu romanda da neşterini ustaca kullanıyor...
(Tanıtım Bülteninden)