Bir varmış, bir yokmuş. Allah’ın kulu çokmuş. Bu dünya bir konuk yeriymiş. Konan göçer, gelen gidermiş. Kimi bir hoş seda, kimi boş bir sevda bırakırmış. Bu dünyada hoş seda bırakanlardan biri de bizim Keloğlanmış. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, garip anacığıyla bir başına yaşarmış Keloğlan. İyi kalpli, temiz huylu bir çocukmuş. Aç görse doyurmak, çıplak görse giydirmek istermiş gücünün yettiğince. Yarın benden hesap sorar diye karıncayı bile ezmez, kin gütmez, haset etmezmiş.
(Arka Kapak)