İhsan Bey, yalnız kendi kendine. “İnsan ne acayip şey! Nasıl da birden bire değişti. Biraz önce her söylediğime ateş püskürürken şimdi kadınlığı tuttu. Ben nasıl isen öyleyim. Bende hiçbir değişiklik yok, sadece sıfatım değişiyor. Demek sıfat herşeyden üstün geliyor. Yazık, yazık! Ama kızcağız ne yapsın. Dünyanın kuralı böyle... Hem de o bir kadın. Zavallıya, kabahat kendisindeynıiş gibi, anası babası kim bilir nasıl söylenip durdu da, kızcağız sıkıldı. Buna rağmen beni terk etmek istemedi. Bu da sevindirici, gurur verici bir şey... Çünkü beni seviyor, sevdiğini her hareketiyle belli ediyordu. Her neyse! Allah dirlik düzenlik versin! Ancak şu Azmi Efendi midir nedir, öyle afallayacak ki! Şu dünyada da hiç böyle sinsi şeytan şey görmedim. Allah bir daha göstermesin. Şu başımdan geçenleri paşa babama söylesem gülmekten bayılır.
(Tanıtım Bülteninden)