’’Ey derviş! İlim, marifet ve ulaştığın, bulunduğun her mekanda, akıl ve ilmine güvenmemelisin. Kendini muhakkık bilmemeli ve ad koymamalısın. Kendi başına bir yol kurmamalısın. Yani ilim, marifet ve bulunduğun her makamda, peygamberi izlemeli, şeriatten elini çekmemelisin. Çünkü tüm bid’at ve dalalette bulunanlar, kendi ilim ve akıllarına güvenan alim ve faziletlerdir. Onlar ’’biz doğruyuz, diğerleri batıldır’’ davasında bulunmuşlardır. ’’Biz muhakkıkız, başkaları ise hayaldedir’’ derler. Senin de kesin olarak bildiğin gibi, herkes hak üzere olamaz. Çünkü hak birden fazla hakikat değildir. Herkesin hak üzere olmadığını ve fakat hakikat davasında bulunduklarını öğrendikten sonra, akıl ve ilmine güvenip, kendine muhakkık adını verirsen, söylenilelerden biri olursun.
’’Ey derviş! Kesin olarak bil ki bu, nefsin gururudur. ’’Sen muhakkıksın, başkaları hayaldedir’’ der. Nefsin gururuna fazla kapılma, zan ve hayalden kurtul. İyi bil ki, bütün sapıklıkların temeli, nefsin isteklerinin Allah’ın rızasına öncelikli tutulmasıdır. Bunu uygun görme! Bu nasihatimi kabul et, ihtiyacı elden bırakma. Yani şeriati bırakma. Çünkü şeriati bırakan kimse mutlaka pişman olur. ’’İhtiyat ve temkini terketmek, suzandır’’.
(Arka Kapak)