Daha kaç gece gerek karanlığına karıştığım? Kaç düş hep aynı koridorlarda seni aradığım? Gecemi böldü hatıran, sıcak uykumda çöreklenip göğüs kafesime. Alt üst oldu bedenim, gece ayazında alev alev bir karyola... Bağrımı yakan o iz, benliğimi paramparça etti. Buram buram taze aşk kokusu yenden yüreğimde! Şafak uzak şimdi bir kez daha bana...
Her “Bitti“ dediğimde yeniden başladığım... Hayat bize ortak bir elbise biçmemiş! Öyle ansızın gelip, düşlerime dokunma. Durup durup bir bıçak sokup, yüreğimde döndürme. Hiç bu kadar sensiz kalmadım ki! Bilemedim, kaç defa unutmalı seni?“
(Arka Kapak)