“Enginarları almadan üç gün önce.“ Bu cümleyle başlıyor Alis’in Not Defteri. Enginarlarlar önemli çünkü, her şey onların durumuna bağlı; renklerin günbegün değişmesi, yaprak uçlarının içe doğru kıvrılıp sivrileşmesi, gövdelerin diriliklerini yitirip zamanla pörsümesi... Çocuksu bir merakla soruyor Fatma Tülin: Kalbi neresinde?
“Dipten yükselen morluk yukarda kalan yapraklara yetişemiyor - açık, soğuk yeşil, buzumsu tepeler - yaprak uçlarını mor/kahve karışımı bir renk çevreliyor. Boya kalemiyle muntazam hatlar çekilmiş aşağıdan yukarıya doğru. Yeşil ve mor birbirinin içine girip çıkıyor.
Biti boyamış
’Boyanmadan önce ne renkti?’
Dokundum.
Kalıbını alır gibi, gözümü kapatıp elimi dolaştırdım üstünde.
Bildiğim hiçbir maddenin dokusuna benzemiyor.
Tutuyor, yakalıyor.
Donuk, sert/yumuşak, dayanıklı, dirençli, kabukumsu.“
Morlar, yeşiller, kahverengiler... Bronze yellow, van dyke red, payne’s gray... boyalarını enginarlara dokunarak seçiyor Alis.
(Tanıtım Bülteninden)