Demek istiyorum ve belki de tekrar ediyorum ki, hissiyat-ı vataniye’yi başka suretle tasvire edvar-ı maziyede, hatta pek yakın zamanlara gelinceye kadar mesağ yoktu.

Zaten avaze-i hürriyetin namesmu ve maktu olduğu bir memleketde başka türlü ses çıkmağa imkan yok. Bizim bu yolda şiir söyleyişimiz mahpusların şarkı söylemesi gibidir. Onun için biz kendi kendimize arada tekaza-yı nefs etsek bile şairin muahezatına müstehak değiliz.