Tombiş bir sabah sokak kapısını açınca çılgınca esen rüzgardan az daha tepetaklak devrilecekti.
“Vuuu!“ diye rüzgar olanca sesiyle bağırarak Tombiş’in masası üstündeki vazoya konulmuş çiçekleri bile uçurdu.
“Yapma!“ dedi Tombiş. “Şu yaptığın işe bak! Bugün zaten çok işim var.“
Tombiş kapıyı kapattı. Çiçekleri yine vazoya yerleştirdi. Rüzgar sanki içeri girmek istiyormuş gibi küçük kapıyı sarsıyordu.
(Kitabın İçinden)