“Yangınlar, yıkıntılar ortasında, diri bir kardelen gülümsedi zamana. Küçücük bir kanarya, kuşluğun esenliği içinde sevinçle kanat çırptı. Bütün hıncını, sosyal öfkesini unutuverdi Okay...
Affedişin, gönül ferahlandıran güzelliğiyle sükûnete erdi.
Susuş, çok yankılı bir çığlığa dönüştü ruhunun tedirgin derinliklerinde.
Sonra ses sese ulanıp sonsuzluğa ağdı...
Sanki yaralı bir küheylân gelip geçti ötelere...
Sanki umudun ve direnişin ilhamı düştü kalbine...
Yorgun bakışlarını gecenin içindeki parlak ışığa çevirerek:
’Erdemlerinle var olacağım, yenemeyeceksin beni ey şehir!’ diye haykırdı.“
(Arka Kapak)