Kirpileri bilirsiniz. Hani şu sevimli yüzlü, sırtları dikenli, uysal, küçük hayvanlar. İşte, bizim kirpicik de o kirpilerden biriydi. Karnını doyuracak kadar yiyecek bulunca ondan mutlusu yoktu.
O gün yine ağzına layık bir sürü yiyecek bulmuş, karnını doyurmuştu. Ormanda öylece gezinmeye başladı. Derken bir ağlama sesi duydu. Sesin geldiği yöne doğru ilerledi.
(Kitabın İçinden)