Bir gece harflerim tutuştu. Ateşler içinde bir Elif yüreğimdeki hikayenin içine yürüdü. Elif'ten Be'ye sıçradı gönül yangınım. Heceler çoban ateşi oldu. Kelimelerden bir harman kül oldu. Cümleler ateşe kul oldu.

Aşk, ateşti.
Elif'e eşti.
Elif'e düştü.
Elif'e ateş düştü.

Sonra bir sabah "incecikten bir kar" yağmaya başladı yüreğime. "Tozmaya başladı yüreğim Elif Elif" Cayır cayır yanan hikayemin harfleri dondu kaldı. Yüreğim üşüdü. Ayaza çekti sabahlarım.

Kar Adem'di.
Dem bu demdi.
Ateşim söndü.

Elif bana her geldiğinde, beni başka bir hâle koydu. Ve şair Adem bir söz söyleyip sessizce hikâyesine yürüdü."Kimi zaman kor olmuşuz Kimi zaman kar olmuşuz Düş'müşüz gönüllere "Bir" Elif'e "yar" olmuşuz."