Adı, cismi, mesleği, kimliği belli olmayan, tek kelimeyle ne idiği belirsiz 
Yeraltı Adamı, kitabın ilk cümlesinde kendini anlatmaya, daha doğrusu hastalıklı ve karanlık zihnindeki zehirleri kusmaya şöyle başlıyor: “Hasta bir adamım ben!”
Buna ne şüphe!
Dünya edebiyatında kendisine eşsiz bir yer ve metafor edinen 
Yeraltı Adamı imgesini yaratan Dostoyevski,  bu kitabında benzersiz bir iş başarıyor: İnsan ruhunun hastalıklı,  karanlık, kötücül ve iğrenç dehlizlerine  müthiş bir aydınlatma gücüne sahip bir fenerin gözleri kör eden  amansız ışıklarını tutuyor. 
Hem de acımasız bir dil ve bir o kadar acımasız yalınlıkla…
Ülkeler ve çağlar ötesi, insanlığın varoluşsal temeline sızmış  bu alçak adamın (insanın), bu ne olduğu belirsiz hastalıklı iblisin sayıklamalarında ve hezeyanlarında insan ruhunun nice sırlarının ipuçları kömür karasına bulanmış olarak yatıyor. 
Bu ipuçlarını bulandıkları yağlı karadan temizleyip  pırıl pırıl yol gösterici imgelere dönüştürüp dönüştürmemekse 
artık okurun kendi bileceği iş!