“Künc-i mihnetde rakibâ bizi tenhâ sanma
Yâr eğer sende yatursa elemi bizde yatur”

(Ey rakîb vahdet köşesinde bizi yalnız sanmayın
eğer yâr sende yatıyorsa elemi bizde yatıyor)
Bağdatlı Rûhi

İnsan toplumsal bir varlık, ancak birey olarak bazen toplumsallıktan uzaklaşıp (veya uzaklaştırılıp) toplumun dışında kalabiliyor, yani bir nevi kendini soyutluyor. Bunu bazen maddî olarak bazen de ruhî olarak yapıyor; yani ya diğer insanlardan tamamen kendisini ayırıyor, münzevî bir hayatı tercih ediyor veya insanların içinde kendisini ruhen ayrı hissediyor. Buna yalnızlık diyoruz. Dilimizdeki “yalın” kelimesinden türeyen “yalnız”; etrafından, insanlardan soyutlanmış kimse demekken “yalnızlık” da insanın “yalın” halini ifade ediyor.
Ve yalnız geldiğimiz dünyada aslında ömür boyu sürüyor yalnızlığımız...