Bize düşen, düştüğümüz yerde beklemek oldu hep.

Bekleyecektik ve beklenenler asla gelmeyecekti. Gelecek dedikleri şey, olmayanlar, gelmeyenler ve kaybedilenler üzerine inşa edilecekti.

Soğuk, karanlık, yalnız ve tedirgin koridorların çatlak duvarlarına asılmış birer gölgeydik bu hayatta.

Bir fotoğraf kadrajının dışında bırakılmış sevimsiz bir detay, devam zorunluluğu olmayan sıkıcı bir derstik.

Öğrenemediler.

Onlar bizden vazgeçtiler.

Vazgeçtiler ve kazandılar.

Biz kaybettik. Yine de vazgeçmedik.

Her seferinde daha güzel kaybettik.

En güzel biz kaybettik...