“Tıpkı bir tren yolculuğunda tren geri geri giderken ileri gittiğinin sanılması, bir süre sonra gerçek yönün anlaşılması gibi bir şeyi anlayıverdi İvan İlyiç.”

“Tanıdığı biri ölen her insanda olduğu gibi, onlarda da gizli bir sevinç yarattı; çünkü ölen kendileri değil, bir başkasıydı. Herkes “Gördün mü? Ölüp gitti işte, oysa ben yaşıyorum!” diye düşünüyordu.”
“İçinden hiç çıkmayan ölüm korkusunu aradı, bulamadı. Nereye gitmişti? Korku falan yoktu artık içinde, ölüm de yoktu çünkü.”