Beklentiler yaraladı bizi. Beklentilerimizin karşılığını görememek yordu bizi. Umut ettiğimiz her şeyin, hayalkırıklığı yurdu bizi. İnandığımız doğruların pişmanlığı yurdu bizi. Yola çıktığımız insanların, yolda bırakıp ardına bakmadan çekip gitmeleri yurdu bizi. Dinlerken mutlu olduğumuz o şarkının, artık kötü bir hatıra olarak kalmasının acısı yurdu bizi. Dualarla koruduğumuz o insanların nankörlüğü yurdu bizi. Yüzümüze gülen o insanların, sırtımızdan vurmaları yurdu bizi. Hevesle, umutla kurup büyüttüğümüz hayallerimizin hayal olarak kalması yurdu bizi... Bazen tüm çabalarımıza rağmen bir şeylerin düzelmediği ve düzelmeyecek olmasının kırgınlığı yurdu bizi. Mecburiyetler üzerine kurulu hayatımızın, çıkmazlığı yurdu bizi.

Öyledir; gitmek istesen gidemezsin, kalsan yapamazsın. Beklersin, neyi beklediğini bilmeden öylece beklersin... Neyse; acı tecrübeyi sizin sayenizde biriktirdim, teşekkür ederim... Ama hiçbirinizi affetmeyeceğim.

(Tanıtım Bülteninden)