Bundan yıllar önce üzerimde gençliğin hafifliği, hayatın tüm büyütme çabalarına inatla direnirken, kucağımda yeni bir hayat ne yapacağımı bilmez telaşla, hiç çocuk olmamanın sızısını dinledim, kederli hevesle.

Hayat mücadelesinde ne kimliğinden ne de inançlarından vazgeçmeyen neredeyse bir asırlık ömrün, her gününün hakkını vermenin iç huzuruyla, nihayet tüm renklerinden soyunup beyazın en parlak en temiz hâlinde anlattığı her şey taptaze kaldı belleğimde yıllarca.

 Torunlarına, çocuklarına dahi anlatamadığı, İstanbul Fatih’de geçirdiği yılları, koca konaktaki küçük kızın asla boyun eğmeyen direnişini benimle paylaşmasında, onun da benim de bilmediğimiz bir kader gizliydi.

  O anlatacak, ben yazacaktım!..