Emirhan Yeniki, Tatar kültürünün kodlarını gelecek kuşaklara aktarmayı kendisine görev addeden, tanık olduğu olaylar ile gerek insanları gerek yönetim politikalarını açıkça eleştirebilme cesareti gösteren ve üslubu ile kendisinden sonra gelen yazarlara dokuna- bilmeyi başaran modern Tatar edebiyatının önemli isimlerinden biridir. Titizlik ile işlediği hikayeleri bildiğimiz ama hayatın ritmi içinde farkına varamadığımız insancıl duyguları yeniden canlandırmakla beraber toplumsal sorunları da işler. Satırlar arasında zaman, akrep ve yelkovan arasına sığdırılan bir süreden öte, mevsimler aracılığıyla insanı kimi zaman hüzün kimi zaman mutluluk atmosferine çeken bir güce; mekan ise karakterleri psikolojileriyle sınadığı algısal bir boyuta dönüşür.

Bir özyaşam öykücüsü olan yazarın İkinci Dünya Savaşı sırasında yazmış olduğu hikayeleri ilk kez bu kitapta bir araya getirildi. Top mermilerinin açtığı çukurda solmamaya direnen çiçeğin yanından geçen askere seslenişi, sadece bir saatliğine oğluyla hasret gidermeye çalışan annenin sessiz çığlığı, savaşın en dehşetli anında kayıp bir kız çocuğunu annesine kavuşturmak için çırpınan askerin kalp çarpıntısı Yeniki’nin usta kaleminden savaşın fiziksel dehşetinin insanın ruhsal dünyasındaki tahribatını gösteren insanlığın hikayesi olarak karşımıza çıkıyor.