Tanıtım Yazısı

“… Suskunlaştı birden, sol eliyle morarmış diğer elinin parmaklarına dokundu. Başına
gelenin nedenini anlamaya çalışıyordu sanki! Aynı elin yardımıyla ağrılı parmakları
birbirinden ayırdı, okşadı, sıktı, avuçladı. İçimin acıdığını hissettim. Ya kesilirse o el, o kol?
El, ayak ne kadar önemli! Eli olmasa, hele iki elini birden kaybetse insan nasıl yaşar?
Donunu indiremez, çekip kıçını bile örtemezsin. El olmazsa alkış olmaz. İnsanın ömrü
boyunca alkışlayamamasını o ana kadar hiç düşünmemiştim. Ne büyük eksiklik! Kuşkusuz
bütün organlar değerli. Ancak, insanı insan yapan elle beyindir belki de. Beyin düşünüp
tasarlar, el yapar desek yanlış mı olur? Göz de okşar elbette. Ama elin tene dokunması apayrı
bir şeydir. Tıpkı anamın yaptığı gibi. Kuşkuyla, korkuyla, tedirginlikle bile olsa! O an bütün
düşünceleri, duyguları, yaşamı elinde bütünleşmiş gibiydi. Oturduğu sedyede ibadet
edercesine birkaç kere eğilip doğruldu. Kendisiyle konuşur gibi ‘zor bir hayat geçirdik’ diye
mırıldandı: ‘Siz yetişip iş sahibi oluncaya kadar çok eziyet çektik, çok yokluk yaşadık.
Çocuklarıma çok emek verdim. Çok fedakârlıkta bulundum. Her zaman onları düşündüm
önce. Çocuklarım okusunlar, adam olsunlar istedim hep. Onların iyiliği için çok çalıştım,
çabaladım. Ama emeklerim boşa gitmedi. İçim rahat artık. Ne yaptıysam hepinize helal
olsun. Hepsi helal olsun!’ dedi. Dinlerken ürperdim. Birkaç saniye donup kaldım. Anam
veda konuşması yapıyor gibiydi…”