Şiir sanatı, Aristoteles'in Poetika'da dediği üzere iki doğal nedenden ötürü ortaya çıkar. Bunlar, taklit etme ve bu taklitten insanların hoşlanıyor oluşudur... Aristoteles bir şair olsaydı şiir sanatını yine böyle mi tarif edecekti? Meçhul. Benim şiirden anladığım şudur:
Şiir, insanın oyuklarından gelen ve onu harekete geçiren hakikatli sözlerdir. Bu sözler de hem hakikat vardır hemde hareket. Söz, resmettiğim ve düşündüğüm şeylerin oyuk içinde hakikatle, ben'le, insan'la, eşyayla ve dünyayla kurduğum ilişkilerin bu sanat ile bir tür terennüm oluşudur. Şair ise hamuru ve nefesiyle birlikte şiiri söyleyendir. Şairin işi vızıldamakta değil, çiçeğe götürmekte... Şairin işi aynı adam olmaktır. Aynı adam olmanın ön şartı ise şahsiyeti muhafazadır. Leibniz, "şahsiyet insanın kendini yaşamı boyunca 'aynı adam' olarak bilmesidir" der. Bu kitapta yer alan şiirler aynı adamın siz değerli okuyucuya ulaştırdıklarıdır.

“Yalnızlaşınca düşünür insan
Ve insan düşününce yalnız..."