“Bir gün dönüp yazdıklarımı okudum. Düşünce derinliği 
şekline bürünen bir sürü ıvır zıvır saçmalık. ‘En azından bunun 
farkındasın,’ dedim kendime. Bir süre ara verdim yazmaya. 
Saksıya menekşe ektim, her gün suladım, bir akşam geldim 
soğuktan donmuş. Olabilir. Her şey olabilir.”
Mutluluğun tek numarasının insana kötü bir geçmişi unutma 
gücü vermek olduğunu bilen insanlar... Utanç ve korku denen 
kayalar arasında ezilen insanlar... Sevmeyecekse bütün gücüyle 
nefret eden insanlar... Ezilmiş onurlarıyla sağa sola saldırmaya 
hazır insanlar... Ancak benzer nedenlerle kafayı yemiş insanların 
saçmalamasıyla inilebilecek derinliklere inen insanlar... Hiç 
kimsenin üşümediği ülkeyi arayan insanlar...
Emrah Serbes, Memnun Kalırsın’da çürüme hikâyeleri ve 
çürümenin içinden insan hikâyeleri anlatıyor. Gadrin ve hüznün 
içine sarılı bir şefkatle...
Olağandışına adım atan kitabın “Olağan hikâyeler” bölümü ise, 
Serbes’in yazı serüveninde değişik bir fasıl açıyor. Bir adamın 
yavaş yavaş mavi oluverdiği, son istasyonda veya olmayan 
bir peronda gerçekliğin değiştiği, fantastiğin, bilimkurgunun 
eşiğinden atlayan hikâyeler var bu bölümde.