Sahneden ayrılıp salona inince bütün öğrenciler etrafımı sardılar. 
“Ne olur Burhan, sonra ne oldu anlat, hem kimdi bu çocuk?” 
Ellerinden kurtulmaya imkân olmadığını anlayınca, tekrar sahneye çıktım: 
“Kıymetli arkadaşlarım. Bu hikâyenin sonu hiç kimsenin tahmin edemeyeceği tarzda bitiyor. Ama biraz önce de söylediğim gibi, sonunu anlatamayacağım. Fakat size söz veriyorum, bu hikâyenin sonunu yıllar sonra da olsa, sizlere anlatacağım. O zaman hepimiz yurdun bir köşesinde çeşitli mesleklerin sahibi olacağız. Fakat ben bu sözümü, Çikolata Çocuk adlı bir kitap yazarak tutacağım. 
Bu kitabın çıktığını duyduğunuz zaman anlayın ki bu hikâyenin sonu gelmiştir.
Fakat bu hikâyenin sonunun, bir an evvel gelmesini ve sözümde gecikmeden durmayı çok istiyorum. ”