Goethe'nin kendi başından geçen hüzünlü bir aşk öyküsüne dayanan bu romanı, ana karakter Werther'in, sonunun hüsranla biteceğini bildiği halde umutsuz bir tutku ve saplantıyla bağlandığı Lotte'ye duyduğu aşkını anlatmaktadır.

Anlatılan aşk; çoğu zaman anlam verilemeyen, ıstıraplı, melankolik ve bir o kadar da gariptir. Yazıldığı dönem itibariyle büyük ses getirmiş ve birçok insanın intiharına sebebiyet vermiştir.

Werther'in Wilhelm'e yazdığı mektuplardaki günlük hayattan çeşitli gözlemleri anlatan satır arası cümleler ve hikayeler, kitapta anlatılan aşktan daha etkileyicidir.

.....

“Ah, gençliğimin aşkının yitip gitmesi! Ah, onu tanımış olmam! Kendi kendime; sen bir delisin! Burada olmayanı arıyorsun. Fakat ona sahiptim, onun olabileceğim her şeyi olduğum için, onun yanındayken olduğumdan da büyük göründüğüm o yüreği, o ruhu hissettim. Tanrım! O zaman ruhumda kullanılmamış en ufak bir güç kaldı mı? Onun karşısında, kalbimin bütün doğayı çevrelediği o harika duyguyu geliştirmiş değil miydim? Bizim ilişkilerimiz, en ince fikirlerin değişkeleri, kötü alışkanlığa kadar hepsi, dehanın damgasını taşıyan en keskin zekânın sonsuz bir dokuması değil miydi? Peki ya şimdi! Ah, onun benden ilerdeki yılları, onu benden önce mezara götürdü. Hiç unutmayacağım onu, dürüstlüğünü, merhametli tavırlarını...”