Kim gözlerinde bir deniz görebiliyorsa, gökyüzünde sonsuzluk, işte o umuttur.  Kim, geceyi aydınlatan yıldızlara bakıp dilek tutuyorsa, o umuttur. Kim zor anlarında içine düşen ve ayağa kalkma  kuvvetini kendinde görüyorsa, o umuttur. Kim bir şarkıdan bir yola çıkıyorsa, o umuttur. Kim bir yağmurda ıslanıyorsa, yüzü gülüyorsa, o umuttur. Kim yaşamın kulağına fısıldıyorsa, o umuttur. Şafakla konuştu, yağmurda ıslandı, masallar dinledi, şarkılar söyledi, çocukların yüzüne gülümsedi…

Hepsini bir kâğıda çizdi ve kelimeleri çağırdı.  Şimdi yaşamın kulağına hikâyeler fısıldama zamanıydı…