Kör Necip, arkadaşları Latif, Şeref ve Nebi’yi vatan ve istikbal 
uğruna verilen emre riayet etmeleri gerektiğini söyleyerek 
Amasya’ya çağırmıştır. Daha memleketleri Tokat’ı görmeden 
Amasya’ya gelirler… İkindi vaktini biraz geçerken hem biraz 
hava almak hem de şehri dolaşmak için dışarı çıkarlar ama 
İzmir ve Manisa’nın işgal edilmesinin verdiği hüzün ve 
umutsuzluk kentin her yerine sirayet etmiştir. Bu hüzün, 
sadece insanların hal ve tavırlarına değil, Yeşilırmak’ın sularına, 
kral kaya mezarlarının işlendiği dağların yüzüne bile işlemiştir. 
Vaziyet kötüdür. İşgal kuvvetleri belli ki sadece İzmir ve 
Manisa’da durmayacak, Anadolu’nun her yerini kuşatacaktır.
Kahramanlarımızın görevi ise Amasya’ya davet edilen Mustafa 
Kemal Paşa’ya düzenlenecek bir suikasta karşı önlem 
almalarıdır. 
“Aslanlar, bu yol meşakkatli ve çileli bir yoldur. Diliniz 
mühürlenmiş, gözleriniz kör olmuş olacak. Yiğitler; gerekirse 
ananız, bacınız, avradınız el, el dediklerimiz ise vazife uğruna 
yareniniz olacak. Su zehir, bal ağı, katık katran olsa da vatan 
uğruna ah demeden, soluklanmadan yutulacak.”