“Ârif okur”lar için şiirde perde yoktur! Derinliğin yüze çıktığı yerdir çünkü şiirin yüzü. Yüzeydeki derinlik o yüzün kendisidir. Örnek ve nitelikli okurlar da o yüze nazırdırlar! Gördüklerinin ayırdındadırlar. Lakin öteki okurlar için böyle bir “yüz” de “yüzey” de “derinlik” de yoktur. Zira diğerleri için “o mânâ, yüzünü örtmekte”dir, hâlâ…

Şiir yüzeyde olandır. Bir anlamda son/uçtur. Olanın görünen yüzüdür, yüzeyidir. Peki bu yüzeyin altında ne var? Olan nedir, ne kadar derine gider; şair nefesini hangi derinlikte almıştır, yüzeye neyi taşır? Hasan Akay, nefesi derin şairlerin yüzeye taşıdığı eserlerine derinlemesine bir dalış gerçekleştiriyor. Genlerine kadar inip gen/etik haritasına odaklanıyor. Bu dalıştan eli boş gelmiş değil, derinlerdeki gevheri görebilmesi için okura da bir anahtar veriyor. Abdülhak Hâmid’den Fâtih Sultan Mehmed’e, Mehmet Âkif’ten Necip Fazıl’a, Ahmet Hâşim’den Fazıl Hüsnü Dağlarca’ya; Sezai Karakoç’a, Yahya Kemal’e, A. Ali Ural’a kadar okura nefes olan şairler Yüzeydeki Derinlik’ te.