Vatan aşkıyla dolu, gösterişten uzak, sadece Allah’a dayanıp güvenmiş Anadolu çocukları… Çoğu yarı çıplak, çoğu yarı açtı. Bitkisel yağda haşlanmış buğday kırığı yiyor, taşta toprakta yatıyorlardı.
Güneşe, fırtınaya, soğuğa ve yağmura karşı korumasızlardı. Bazen çamur ve bazen de toz içindeki siperlerinde günlerini geçiriyorlardı. Fakat bütün bu olumsuzluklara rağmen, dünyanın her türlü araç ve imkânlarına sahip düşmanlarıyla aslanlar gibi savaşıyorlardı.
Bu ne sessiz, ne gösterişsiz bir vatan sevgisiydi. Arkalarında fakir bir vatan toprağı duran bu insanlar, savaş boyunca birer kahramandı. Ölüme gülerek gidiyorlardı. Allah’ın adını yürekten anarak düşmanın üzerine atılıyorlardı.