“Ankara’da seninle yaşadığım kesintisiz beş yıl
boyunca beni o kadar büyük ve eşsiz bir sevgiyle
sevdin ki, o sevdanın içinde, dünyanın neresine gitsem,
başıma ne gelse beni korumaya almış yüreğinin içinde
kendimi naçar, cılız, aciz bir tutsak gibi duyumsadım.
Aşkının, vericiliğinin, saflığının, temizliğinin, hesapsız
kitapsızlığının, yürekli çocuksuluğunun, sınır tanımaz
uçarılığının karşısında iç dünyasına kapalı, paylaşım
duygusu gelişmemiş, hımbıl, hödük, kaba bir insan
olarak cüceleştim. Sen beni yüreğine soktukça ben
senden uzaklaşmak, sen beni yakıcı aşkla severken ben
giderek buzlaşmak eğilimine girdim sanırım.
Peki, bunları neden yaptım?”

Ahmet Erol, mektup sayfalarına yazılmış bir ömür
muhasebesi aracılığı ile anlatıyor
Melih’in ve Tülay’ın hikâyesini. 

Elbette yazan da biliyor okuyan da; satırlar süren, sayfalar
dolduran bu sözler, çekip gideni geri döndürmeyeceği
gibi geçip giden ömürleri de telafi etmeyecek..